Ons zorgsysteem is toe aan groot onderhoud. De kernbegrippen weten we inmiddels wel: meer preventie, meer gezondheid, minder ziekte en vooral passende zorg. Prima uitgangspunten. Tegelijkertijd was er de laatste jaren meer roep om regie uit Den Haag. En zie daar: het Integraal Zorgakkoord (IZA).
Dit IZA ligt, hoewel nog in concept, nu klaar als richtlijn voor komende jaren. Het IZA doet de naam recht aan en is inderdaad integraal. Integraal in naam, niet in de gedachte. Want het leest als de neerslag van polderen. Talloze belangen en brancheverenigingen laten visies en perspectieven optekenen. Het is vooral een optelsom van al deze perspectieven.
Het is de vraag hoe erg die missende integraliteit is, want er zit wel degelijk een consistente gedachte in het IZA.. Het woord ‘plan’ komt exact 250 keer voor in het document en het woord ‘regio’ maar liefst 384 keer. Er komen dus plannen, heel veel plannen, voor de regio’s. En de regio’s moeten die plannen zelf gaan maken waarbij het IZA richting geeft over hoe dat planproces eruit moet zien.
Als je het IZA leest ga je al snel denken: dit is te groot om te slagen. We willen tegelijkertijd aan te veel knoppen draaien. Maar misschien moeten we dat gewoon maar eens gaan doen. Samenwerking en afspraken op regionaal niveau zijn niet makkelijk, dat weten we als Raedelijn. Maar uit het IZA spreekt wel richting en vertrouwen dat regio’s dat kunnen. Met zorgverzekeraars, gemeenten en zorgaanbieders die hun verantwoordelijkheid nemen en ook, eindelijk, noodzakelijke keuzes durven maken. Juist in het belang van de inwoner in de regio, de zorgmedewerkers en de houdbaarheid van ons collectieve systeem.
Dus laten we beginnen met de afspraken maken die we te lang hebben uitgesteld in de regio: wie levert op welk gebied welke capaciteit en hoe gaan we dat samen eens wat simpeler organiseren? Dat klinkt gemakkelijk, maar is heel complex. De regio’s staan dus voor een flinke uitdaging. Laten we dat maar eens gaan waarmaken hier in Utrecht.